Wauw.......
een siddering ging door m’n bladeren, een wervelwind gelijk!!!

Het gebeurde een paar dagen geleden; de dag ging weer eindeloos traag voorbij, geen geluid, geen leven te bekennen.
Ik dreigde in slaap te vallen maar toen ineens waren ze daar.

Een man, een vrouw, een hond.

Zij tweeën, hand in hand.

De hond, als ongeleid projectiel, was overal!

Zelden zoveel energie bij elkaar gezien: briesend, snuivend, blaffend over de paden en tussen de bomen door.

De vijver in, de vijver uit, rondjes draaien, uitschudden, frisbee achterna en weer de vijver in, even afkoelen…

Het ging maar door en het ging maar door. Er kwamen ook steeds meer mensen en honden bij, waar kwamen ze vandaan?
Langzaam maar zeker voelde ik de energie en het enthousiasme bij mezelf toenemen: al dat opkomende gras, had ik dat nog niet eerder gezien? 
Die hardlopers bij de watertoren, waren die er daarnet ook al?
Kleine groepjes mensen, kijk, daar gaan ze weer, nu met tassen vol met boodschappen! Op een grasveld wordt een verjaardag gevierd, tieners die bij de skate-baan rondhangen: nu nog achter de hekken maar wacht maar, 9 juli wordt de baan geopend en dan mogen ze eindelijk!!!

Met een verbijstering bekijk ik het allemaal. Of ik het niet heb gezien of dat het er niet was, het maakt me niet uit: nu is het er wel en het doet me goed!

En dan gaan ze weer, de man, de vrouw en de hond. Ze kijkt nog even glimlachend om: zij wist wel dat het weer goed zou komen.

Met beide benen op de grond en het oog gericht op de toekomst, hebben zij mij overtuigd!