Maar de voog'len,die daar tieren
In de boomen van den hof,
Die daar blij hun bruiloft vieren,
zingen luidkeel's hoven lof.
 

Ach, het waren ook andere tijden met andere soorten vermaak.....
niks mobiel en elkaar altijd kunnen bereiken, als je iemand nodig had dan ging je gewoon langs. En in het weekend: de jonge mannen in hun mooie pak en de jonge vrouwen in een fraaie jurk van 't Of naar 't Oofd (een echte Vlaardingers spreekt immers de h niet uit)
Ik heb veel jongelingen voorbij zien komen, hun onzekerheid verbloemend met grote gebaren of stoere praat. Een glimlach, nog even achterom kijken; een week later zag je elkaar misschien weer.

Zo ook bij hen: haar vriendinnen waren al doorgelopen, achter een groepje mannen aan. Zijn vrienden hadden al lang gezien dat hij wel erg vaak naar haar keek en duwden hem in de richting van het bankje waar zij op zat.
Zou het er van komen, durfden ze het aan?
Hij liep langs en keek naar haar, het spel werd gespeeld...

Het ijs was nu gebroken. Een praatje werd gemaakt, een afspraakje voor volgende week vond ze een prima idee.
Een bloem plukte hij bij hun afscheid.
Die zou ze voor altijd bewaren.

Het waren mooie tijden, ze leerden elkaar in korte tijd goed kennen en maakten plannen voor de toekomst.

Zijn huwelijksaanzoek was voor haar een waar geschenk!

Toen het eenmaal zover was kon ze haar geluk niet op!

Samen met hun naaste familieleden vierden ze deze heuglijke dag.

Met de fotograaf ook nog naar het door hen zo geliefde park, wat boften ze toch dat ze elkaar daar zo hadden ontmoet.


 

En zo konden zij met hun kinderen en zelfs kleinkinderen heerlijk wandelen door het park. 

Hij vertelde hen dan over de tijd van toen, het bankje en de geplukte bloem. Ze hadden het al zo vaak gehoord maar konden er geen genoeg van krijgen.......