Echt opvallend leek ze niet toen ik haar voor de eerste keer zag.
Het was op een mooie zonnige dag maar de warmte leek haar niet te raken.
Rustig ging ze zitten op het bankje en daar begon het ritueel:
Tasje op schoot,plastic zakje er uit, tasje op de grond.
Zakje openmaken, boterhammen er uit.
Boterhammen opeten, een appeltje volgt.
Op het horloge kijken, de pauze is al weer voorbij,...
Ze stond op om weer naar kantoor te gaan en zo deed ze dat nog vele keren daarna.
Tot die ene keer.
Ze zag hem lopen en wist niet wat ze zag. Had hij niet door dat iedereen naar 'm keek?
Zo lang als hij was en met z'n bijzondere zwarte kleren kon je niet om 'm heen; een groter contrast met haar kon er niet zijn.
Ze kon het ook niet geloven dat hij naar haar toe kwam en zo openlijk en vrij van alles van haar wilde weten, daar schrok ze toch wel van!

En zo leerde hij haar dat ze meer was dan ze zelf dacht, gaf haar langzaam de kracht om zichzelf te laten zien.

En juist daarom viel het haar zo zwaar dat ze overdag op kantoor een rol leek te spelen,

dossiers opruimen....

contracten typen......

nog meer werk erbij, ze deed het al zo lang dat ze niet eens meer wist waarom...

soms, als ze in de spiegel keek, wist ze niet meer of die andere kant van haar er nog was...

De gedachte aan hem maakte de lange uren draaglijk, vanavond zal ze hem weer zien.

Terug naar huis lopend voelt ze zichzelf groeien, de verandering is ingezet...

Zoals altijd ontmoeten ze elkaar 's avonds in het park, het is mooi om ze daar zo samen te zien,

De wereld lijkt aan hen voorbij te gaan.

Even niet de problemen van overdag,

het gaat nu om het samen zijn...

In elkaar de kracht vinden, samen meer zijn dan alleen, deze twee gaan het wel redden...