Op een zwoele zomeravond was ze daar, een exotische verschijning in het park. Bianca Blanca, de ster van de avond, de vrouw voor hem, hij wist het meteen...Het was in 1965 dat hij haar voor het eerst zag: in de muziektent speelde een klein orkest, met haar als stralend middelpunt. Ze betoverde een ieder met haar hemelse stem, het publiek dat in grote getale was toegestroomd, keek ademloos toe. De staande ovatie nam ze als vanzelfsprekend en met een sierlijke buiging in ontvangst. Hij moest snel handelen, anders was het moment voorbij. Daar kwam ze......     

.........en ze ging nooit meer weg...........
De liefde had ook haar gegrepen; bij hem wilde ze zijn. Man en vrouw voor het hele leven, dat werd haar grootste wens.
Over de bruiloft werd nog lang nagepraat, veel gasten, een groot feest en wat zag ze er prachtig uit!

Het duurde wel even voordat ze gewend was aan het huislijke leven, zo anders dan voorheen. Zijn familie zag ze vaak, die van haar maar af en toe, de reizen werden te duur en na de komst van het eerste kindje was daar ook geen tijd meer voor.

Het was een heel liefje meisje en zij zorgde goed voor haar.

Langzaam maar zeker gleden de dagen voorbij, de moederrol ging haar steeds beter af.

Na 3 jaar werd het tweede kindje geboren, een zoon. De tijd die ze voorheen aan zichzelf en haar carrière kon besteden was er niet meer, alles stond in het teken van het gezin.

En opeens was ze daar weer, terug van weggeweest. Gelukkig maar, het deed me goed haar weer ter zien en te horen. Nog steeds keken mensen om naar haar; hoewel de afgelopen jaren zich hadden vastgezet op haar gezicht was ze nog steeds een schoonheid. Hier in het park voelde ze zich even vrij, vrij van thuis, vrij van haar man die altijd aan het werk was en haar kinderen. Hier in het park konden die twee samen lekker spelen en was ze éven alleen. Alleen met haar gedachten, hoe kon het leven toch zo anders lopen dan je had gedacht. Geen verre reizen, spannende ontmoetingen en bijzondere concerten, dat was toch echt voorbij. Ze realiseerde zich dat ze het ontzettend miste.

Thuis ging alles weer door zoals het altijd ging, kinderen naar school brengen, eten koken, verjaardagen, ze had er geen zin meer in. Even iets anders. Het scheen hen niet te deren of misschien merkten ze haar vertrek niet op. Ze moest weg, haar stem weer laten horen...

Daar was ze, waar het ooit begon. De plek had nog steeds iets magisch. 
Ze ademde diep, de frisse lucht deed haar duizelen. Haar mond ging open en daar kwam het: de kracht, het gevoel, het volume, het was er nog steeds.

Een ieder die het hoorde zong mee van geluk...