Zonder titel
Zet voet op deze aarde
verrijkt met een
ongezouten mening
bestempeld als
vruchtbaar
het knisperzilverwitte spoor
van ogen op steeltjes
uit de kluiten gewassen
kapotgevroten
doorgeschoten
voor niets en niemand bang
ook niet voor het einde
dat met open armen
ligt te wachten
En dan
en dan
nog voor het onverstoorbaar
langeren zich heeft aangediend
leg dan je oor
te luister
met tijd aan mijn
zijde
wordt weten
vergeten
stof – wederkeren
stilte verstaan
bestaan
zonder geven geen nemen
geen liefde zonder verdriet
geen opstaan zonder vallen
zonder einde
geen
begin.
Mirjam Boomert, februari 2024
Thuishaven 2
Mijn schaduw ging alleen op pad
had z’n handen van me afgetrokken en maakte zich
rap uit de voeten
terug naar hoe het
was
liet mij achter
met mijn
blik op de toekomst
en vaag gekleurde herinneringen aan
zachte, warme paardensnuiten
Vroeger was later anders
vol verwachting klopte ons hart richting ijskoude winters
stroomden voorbarige tranen door ontroostbaar verdriet
duurden zomervakanties
eindeloos lang
waar/niet waar
waar/niet waar
Later is vroeger anders
plakt de tijd een pleister op
oude wonden
zijn de onderweg gestrooide
broodkruimels
onvindbaar
op straten die er niet meer zijn
zullen de ongeboren voeten eerst
in de pas lopen
voor ze weggaan
zonder thuis te komen
maar wat heb je aan ver gaan
als je bij de antwoorden op de ongestelde
vragen
altijd bij jezelf uitkomt
en hoe ver je ook gaat
de terugweg gaat altijd sneller.
Mirjam Boomert, september 2023
Thuishaven
Op de kade
de kade
jouw ongelijke
struikelstenenkade
volgen neus en voeten
het ritme van de
dagelijkse gang van zaken
richting lange lanen
vol verleden
waar gestaag vallende
regendruppels
ondergrondse monden voeden
waaruit rijkelijk
de toekomst
groeit
Over uitgesleten paden
buitelen
onbekommerde kinderstemmen
over elkaar heen
ongehinderd door
lang verwacht
en al dan niet
gekregen
volgen blikken blozende
wangen
wordt gedragen
zonder klagen
losse eindjes
aan elkaar geknoopt
Met de thuishaven
in zicht
kijk ik zomaar
door je heen
helemaal naar
hoe het zo heeft kunnen komen
zie ik
wie je denkt
niet te missen
hoe je wilt thuiskomen
zonder weg te gaan
bewandel ik
dezelfde weg
als jij en een ieder
voor en
na jou.
Mirjam Boomert, mei 2023
Rekbaar
Slechts
binnen
het kader
staat
vragen
vrij
gaat het
alle
kanten op
maar
hoe lang
kan je
doorgaan
als je
niet
weet
waar je
heen gaat
met woorden
en draden
aan
alle
kanten
gewikt en
gewogen
vanaf
eenzame
hoogte
in vrije
val
gevangen.
Mirjam Boomert, maart 2022
Samenspel
Met de mond
vol
van mijn
is dijn
vroeger
en later
vaders
en water
slaat de tand
des tijds
onherroepelijk
toe
van niets
naar iets
de lijn
is klein
vragende handen
vervlechten
verborgen
verbanden
ondergronds
wordt
onderhuids
waar kom je
vandaan
waar ga je
naar toe
Heb me nodig
als je me
liefhebt
hou me
vast
maar niet
te stevig
ik leun
tegen je
aan
het begin zit
van binnen
leegte
wordt
belofte
als nooit
gefloten
vogels
verdampen
in hun
schaal
waar kom je
vandaan
waar ga je
naar toe.
Mirjam Boomert, februari 2022
Zonder titel
Als je
de scherpe kantjes
eraf haalt
voelt de
wond
niet meer
zo diep
de leegte
niet zo groot
het hoofd
niet meer
zo vol
Mirjam Boomert, november 2021
Threads of thought
It is
never/always
time to
slow down
strip down
catch my heart
it’s falling
I’m falling
catch my drift
don’t get me
wrong
it was
never/always
my intention
to show
my insides
out.
Mirjam Boomert, augustus 2021
De wind
De wind
verwaait
verdraagt
vervoert
verlangens
vervangt
de angsten
in mijn
hoofd
voor een
grenzeloos
vertrouwen
in het
hier en
nu.
Mirjam Boomert, mei 2020
Anne Marie
Leven laat me
voelen
droog het
angstzweet
op mijn
rug
leven laat me
het horen
zien
en zwijgen
nooit
vergaan
leven laat me
proeven
vol overgave
ruiken
aan
verdriet
leven,
laat me
leven
Mirjam Boomert, februari 2020
Voor Jenny
De bomen houden
hun adem
in
herfstnat
slokt alle
kleuren op
laat boven
achter
in stemmig
zwart-wit
vult
diepe sporen
in zompige
grond
staat aan
de wieg
van een nieuw
begin
De cirkel
is altijd
rond
Dag Jenny
De winter
valt vroeg
dit jaar.
Mirjam Boomert, oktober 2019
Voor Barbara
Een verstrengelde
kluwen
eerst twee
maar nu
één
verzonken
beklonken
door familiebanden
omwonden
Vingers beroeren
voorzichtig,
spelen met
tijd en
verleden
ontwarren
verwarren
komen langzaam
tot de
conclusie
dat
één
is
twee.
Mirjam Boomert, maart 2019
Voor Elly en Theo
Hard streelt
zacht,
westenwind
oosterzon
verwarm mij met
hart en
ziel.
Mirjam Boomert, november 2018
Meneer Mulder
Elke noot
door jou
gezongen
klinkt door
in de vezels
van mijn
lijf
elk moment
van geluk
door jou
gevonden
mocht ik
met je
delen
altijd
elk obstakel
door jou
overwonnen
maakt mij
sterk en
kwetsbaar
tegelijk
elk lief
woord
door jou
verzonnen
geeft mij
vleugels
en laat me
van je
houden
tot in de
eeuwigheid.
Mirjam Boomert, november 2018
Waterlanders
Langs het water
waar schuddende grond
gewag maakt van
tomeloos draaiende
motoren
waar oude mannen
op bankjes
praten over
weleer
varen de mooiste
vrouwennamen
verleidelijk
voorbij
klein
slank
snel als water
groot
vol
en hongerig
naar aandacht
Koninklijke
Hoogheden
altijd
onderweg
Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee
Dik bemoste
oude touwen
autobanden
houten plank
plastic netten
kratten, flessen
het water geeft
iets terug
als dank
Toegesnelde omstanders
druipen langzaam
af
het uitgewuifde
doekje
in keurige afwachting
van een volgende
keer
Een pauzerende meeuw
klokt gulzig
water achterover
spreidt dan
de vleugels
weer
Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee
Rollende golven
langs bakboord
en stuurboord
glinsteringen
stralen in het rond
vertroebelen het
zicht
Rijkelijk vloeit er
water
bij de
wijn
worden lang niet
alle schepen
verbrand
Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee.
Mirjam Boomert, juni 2016
Voor Lenì
Kijk daar,
achter die
witte daken
een blik vol
verleden
als troostende deken
om schouders gehuld
de lach
gelachen
de briefjes
geschreven
de open
armen
met liefde
gevuld
Het water
geeft
het water
neemt de tijd
onuitwisbaar
verbleekt
door haar
alleen
als langvergeten
fluisterdromen
van donk're lokken
en krakend
leer,
zoals hij
was er
geen een
Laat de westenwind
maar spreken
over doodlopende stegen,
dansen op tafel
en een koninklijke moeder
en haar oneindige gezin
laat haar maar waaien,
dwalend over
land en zee
op zoek
naar een eind en
een begin.
Mirjam Boomert, maart 2016
De stamboom
Sinds jaar en dag
sta ik al hier
met takken reikend
tot in de hemel
wortels wroetend
in het diepste der aarde
zo lang denk ik aan jou
mijn bladerdek
raakt uitgedund
maar zolang jouw vingers
mijn ruwe bast beroeren
is geen enkele
traan die valt
er één teveel
want
zo lang denk ik aan jou
Mirjam Boomert, juli 2015
Belofte
Laat de wens
de vader
van de
gedachte
zijn
Laat het
licht
pas uitgaan
als er
niets meer
is te
zien.
Mirjam Boomert, juli 2015
Thuis
Een hand
uitgestoken
wachtend om
te leiden
of om geleid
te worden
over ongebaande
paden
langs
bodemloze
putten
door
onvoorziene
omstandigheden
Laat me
zien
waar je bent
zodat ik weet
waar ik je kan
vinden
als ik je
even
kwijt ben.
Mirjam Boomert, juli 2015
Levenslust
Soms komt
de grootsheid
van het bestaan
met prikkende
tranen
binnen
Mirjam Boomert, juli 2013
Mirror mirror
Pronte stengels
In heldere flesjes
Feestverlichting
in een lege
zaal
Losse kabels
op een podium
waar straks
een goed gesprek
gevoerd gaat worden
Stoorzenders
op de achtergrond
Een schaduw
glijdt voorbij
een
flauw schijnsel
Een pijl wijst
de muzikanten
de goede weg
Een deur
op een plaats
waar je m
niet zou
verwachten
Schijnbaar
zinloos
Ramen bieden
uitzicht
op
een fraai
lijnenspel
dat enkel wordt
onderbroken
door een
paar vleugels
Geanimeerde
gesprekken
haast zonder
geluid
De muziek
zwijgt
het water
spreekt
boekdelen
Spiegelbeelden
vertellen
een eigen
verhaal
Mirror mirror
Mirjam Boomert, juli 2013