Expo
sities

Mathilde komt thuis

7 juli t/m 19-8-2018
Een groepsexpositie

Zonder titel

Zet voet op deze aarde
verrijkt met een
ongezouten mening
bestempeld als
vruchtbaar

het knisperzilverwitte spoor
van ogen op steeltjes
uit de kluiten gewassen
kapotgevroten
doorgeschoten
voor niets en niemand bang
ook niet voor het einde
dat met open armen
ligt te wachten

En dan
en dan
nog voor het onverstoorbaar
langeren zich heeft aangediend

leg dan je oor
te luister

met tijd aan mijn
zijde
wordt weten
vergeten
stof – wederkeren
stilte verstaan
bestaan

zonder geven geen nemen
geen liefde zonder verdriet
geen opstaan zonder vallen
zonder einde
geen
begin.

Mirjam Boomert, februari 2024

Thuishaven 2

Mijn schaduw ging alleen op pad
had z’n handen van me afgetrokken en maakte zich
rap uit de voeten
terug naar hoe het
was
liet mij achter
met mijn
blik op de toekomst
en vaag gekleurde herinneringen aan
zachte, warme paardensnuiten

Vroeger was later anders
vol verwachting klopte ons hart richting ijskoude winters
stroomden voorbarige tranen door ontroostbaar verdriet
duurden zomervakanties

eindeloos lang

waar/niet waar
waar/niet waar

Later is vroeger anders
plakt de tijd een pleister op
oude wonden
zijn de onderweg gestrooide
broodkruimels
onvindbaar
op straten die er niet meer zijn
zullen de ongeboren voeten eerst
in de pas lopen
voor ze weggaan
zonder thuis te komen

maar wat heb je aan ver gaan
als je bij de antwoorden op de ongestelde
vragen
altijd bij jezelf uitkomt

en hoe ver je ook gaat

de terugweg gaat altijd sneller.

Mirjam Boomert, september 2023

Thuishaven

Op de kade
de kade
jouw ongelijke
struikelstenenkade
volgen neus en voeten
het ritme van de
dagelijkse gang van zaken
richting lange lanen
vol verleden
waar gestaag vallende
regendruppels
ondergrondse monden voeden
waaruit rijkelijk
de toekomst
groeit

Over uitgesleten paden
buitelen
onbekommerde kinderstemmen
over elkaar heen
ongehinderd door
lang verwacht
en al dan niet
gekregen
volgen blikken blozende
wangen
wordt gedragen
zonder klagen
losse eindjes
aan elkaar geknoopt

Met de thuishaven
in zicht
kijk ik zomaar
door je heen
helemaal naar
hoe het zo heeft kunnen komen
zie ik
wie je denkt
niet te missen
hoe je wilt thuiskomen
zonder weg te gaan

bewandel ik
dezelfde weg
als jij en een ieder
voor en
na jou.

Mirjam Boomert, mei 2023

Rekbaar

Slechts
binnen
het kader
staat
vragen
vrij
gaat het
alle
kanten op

maar

hoe lang
kan je
doorgaan
als je
niet
weet
waar je
heen gaat

met woorden
en draden
aan
alle
kanten
gewikt en
gewogen

vanaf
eenzame
hoogte
in vrije
val

gevangen.

Mirjam Boomert, maart 2022

Samenspel

Met de mond
vol
van mijn
is dijn
vroeger
en later
vaders
en water
slaat de tand
des tijds
onherroepelijk
toe

van niets
naar iets
de lijn
is klein

vragende handen
vervlechten
verborgen
verbanden
ondergronds
wordt
onderhuids
waar kom je
vandaan
waar ga je
naar toe

Heb me nodig
als je me
liefhebt
hou me
vast
maar niet
te stevig

ik leun
tegen je
aan

het begin zit
van binnen
leegte
wordt
belofte
als nooit
gefloten
vogels
verdampen
in hun
schaal

waar kom je
vandaan
waar ga je
naar toe.

Mirjam Boomert, februari 2022

Zonder titel

Als je
de scherpe kantjes
eraf haalt
voelt de
wond
niet meer
zo diep
de leegte
niet zo groot
het hoofd
niet meer
zo vol

Mirjam Boomert, november 2021

Threads of thought

It is
never/always
time to
slow down
strip down

catch my heart
it’s falling
I’m falling

catch my drift
don’t get me
wrong

it was
never/always
my intention
to show
my insides
out.

Mirjam Boomert, augustus 2021

De wind

De wind
verwaait
verdraagt

vervoert
verlangens
vervangt
de angsten
in mijn
hoofd

voor een
grenzeloos
vertrouwen

in het
hier en
nu.

Mirjam Boomert, mei 2020

Anne Marie

Leven laat me
voelen
droog het
angstzweet
op mijn
rug

leven laat me
het horen
zien
en zwijgen
nooit
vergaan

leven laat me
proeven
vol overgave
ruiken
aan
verdriet

leven,
laat me
leven

Mirjam Boomert, februari 2020

Voor Jenny

De bomen houden
hun adem
in

herfstnat
slokt alle
kleuren op
laat boven
achter
in stemmig
zwart-wit

vult
diepe sporen
in zompige
grond
staat aan
de wieg
van een nieuw
begin

De cirkel
is altijd
rond

Dag Jenny

De winter
valt vroeg
dit jaar.

Mirjam Boomert, oktober 2019

Voor Barbara

Een verstrengelde
kluwen
eerst twee
maar nu
één

verzonken
beklonken
door familiebanden
omwonden

Vingers beroeren
voorzichtig,
spelen met
tijd en
verleden

ontwarren
verwarren

komen langzaam
tot de
conclusie

dat
één
is
twee.

Mirjam Boomert, maart 2019

Voor Elly en Theo

Hard streelt
zacht,
westenwind
oosterzon
verwarm mij met
hart en
ziel.

Mirjam Boomert, november 2018

Meneer Mulder

Elke noot
door jou
gezongen
klinkt door
in de vezels
van mijn
lijf

elk moment
van geluk
door jou
gevonden
mocht ik
met je
delen
altijd

elk obstakel
door jou
overwonnen
maakt mij
sterk en
kwetsbaar
tegelijk

elk lief
woord
door jou
verzonnen
geeft mij
vleugels
en laat me
van je
houden
tot in de
eeuwigheid.

Mirjam Boomert, november 2018

Waterlanders

Langs het water
waar schuddende grond
gewag maakt van
tomeloos draaiende
motoren

waar oude mannen
op bankjes
praten over
weleer

varen de mooiste
vrouwennamen
verleidelijk
voorbij

klein
slank
snel als water

groot
vol
en hongerig
naar aandacht

Koninklijke
Hoogheden
altijd
onderweg

Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee

Dik bemoste
oude touwen
autobanden
houten plank
plastic netten
kratten, flessen
het water geeft
iets terug
als dank

Toegesnelde omstanders
druipen langzaam
af
het uitgewuifde
doekje
in keurige afwachting
van een volgende
keer

Een pauzerende meeuw
klokt gulzig
water achterover
spreidt dan
de vleugels
weer

Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee

Rollende golven
langs bakboord
en stuurboord
glinsteringen
stralen in het rond
vertroebelen het
zicht

Rijkelijk vloeit er
water
bij de
wijn

worden lang niet
alle schepen
verbrand

Zand schuurt
water stroomt
neem mijn gedachten
mee.

Mirjam Boomert, juni 2016

Voor Lenì

Kijk daar,
achter die
witte daken
een blik vol
verleden
als troostende deken
om schouders gehuld

de lach
gelachen
de briefjes
geschreven
de open
armen
met liefde
gevuld

Het water
geeft
het water
neemt de tijd
onuitwisbaar
verbleekt
door haar
alleen

als langvergeten
fluisterdromen
van donk're lokken
en krakend
leer,
zoals hij
was er
geen een

Laat de westenwind
maar spreken
over doodlopende stegen,
dansen op tafel
en een koninklijke moeder
en haar oneindige gezin

laat haar maar waaien,
dwalend over
land en zee
op zoek
naar een eind en
een begin.

Mirjam Boomert, maart 2016

De stamboom

Sinds jaar en dag
sta ik al hier
met takken reikend
tot in de hemel
wortels wroetend
in het diepste der aarde

zo lang denk ik aan jou

mijn bladerdek
raakt uitgedund
maar zolang jouw vingers
mijn ruwe bast beroeren
is geen enkele
traan die valt
er één teveel

want

zo lang denk ik aan jou

Mirjam Boomert, juli 2015

Belofte

Laat de wens
de vader
van de
gedachte
zijn

Laat het
licht
pas uitgaan
als er
niets meer
is te
zien.

Mirjam Boomert, juli 2015

Thuis

Een hand
uitgestoken
wachtend om
te leiden
of om geleid
te worden

over ongebaande
paden
langs
bodemloze
putten
door
onvoorziene
omstandigheden

Laat me
zien
waar je bent
zodat ik weet
waar ik je kan
vinden
als ik je
even
kwijt ben.

Mirjam Boomert, juli 2015

Levenslust

Soms komt
de grootsheid
van het bestaan
met prikkende
tranen
binnen

Mirjam Boomert, juli 2013

Mirror mirror

Pronte stengels
In heldere flesjes

Feestverlichting
in een lege
zaal

Losse kabels
op een podium
waar straks
een goed gesprek
gevoerd gaat worden

Stoorzenders
op de achtergrond

Een schaduw
glijdt voorbij
een
flauw schijnsel

Een pijl wijst
de muzikanten
de goede weg

Een deur
op een plaats
waar je m
niet zou
verwachten

Schijnbaar
zinloos

Ramen bieden
uitzicht
op
een fraai
lijnenspel
dat enkel wordt
onderbroken
door een
paar vleugels

Geanimeerde
gesprekken
haast zonder
geluid

De muziek
zwijgt
het water
spreekt

boekdelen

Spiegelbeelden
vertellen
een eigen
verhaal

Mirror mirror

Mirjam Boomert, juli 2013